Buenos Aires, de eerste week

Een maandagavond in Palermo
We zijn een lichtelijk vreemd gezelschap met z'n drieën. Urs is een Zwitser, ergens in de 50, wit t-shirt, iets te hoge broek, met een plastic zakje om de kostbare pesos in te bewaren. Jakob, midden 30, komt uit Denemarken, en lacht veel. Overdag had hij nog een t-shirt en korte broek aan. Voor het uitje naar Palermo heeft hij zichzelf in een nette flanellen broek en bijpassend overhemd gehezen. Het is maandagavond, 5 november. Gedrieën zitten we op een terras in de hipste wijk van Buenos Aires: Palermo. Zo rond een uur of half tien in de avond wordt de temperatuur in Buenos Aires eindelijk aangenaam. Overdag is het drukkend, benauwd. Misschien dat de Argentijnen zich daarom iets rustiger en ingetoneger gedragen dan ik had verwacht. 's Avonds komt de stad echt tot leven. In bijna alle wijken werpen de Buenos Airanen (?) de schroom dan van zich af. Het leven speelt zich hier echt buiten af. Op het terras, voor de deur kletsend met vrienden, voorbijgangers, de tango dansend in een vol café. Ja, dan kan ik eindelijk echt genieten van deze stad.

Op het terras in Palermo genieten we van een fles bier, die volgens de kaart 973 cm2 aan bier bevat. Urs was zo verstandig om drie glazen te vragen. Anders had ik vandaag in de hitte van het klaslokaal waarschijnlijk een zware tijd gehad. We praten over Argentinië, Bolivia, Peru. Ik krijg handige tips en reisadviezen van de ervaren reizigers. Uit een van de verhalen blijkt dat de reislust van de Nederlanders ook buiten de Nederlandse grens fameus is. In 1997 ondernam Urs een expeditie in het noorden van Bolivia, waar hij geen enkele andere toerist tegenkwam, behalve....

De terugreis
Zo rond een uur of 11 besluiten we terug te gaan. De metro, die erg goedkoop is(0,40 cent voor een onbeperkte rit) , rijdt al niet meer. De zogenaamde collectivo's, de bussen van Buenos Aires, rijden nog wel. Ik stap in een bus die me richting San Telmo moet brengen, de wijk waar mijn gastgezin woont. Iets te overmoedig wil ik bij de perfecte halte uitstappen, om de loopafstand te verkorten. Dan blijkt ineens dat ik een halte te laat ben. De bus scheurt hard door, stopt nergens. Op mijn kaart zie ik dat we La Boca binnenrijden. Voor de kenners; dat is de wijk van Boca Juniors, de beroemde voetbalclub. Van andere backpackers heb ik al vernomen dat het niet erg veilig is in La Boca in de avond. Gehaast stap ik bij de eerstvolgende stop uit en neem de omgeving in me op. Het is leeg, weining mensen te zien. Met een pas die verraad dat ik me niet op m'n gemak voel, loop ik zo snel mogelijk in de richting van San Telmo.

Gelukkig valt het mee. Een groepje jongens komt dreigend op me af en ik maak me al klaar om hard te rennen, maar ze lachen quasi demonisch als ze voorbij lopen. Ik draai me niet om en loop onverstoord door. Om half een ben ik dan eindelijk thuis. Thuis is op dit moment het huis van de familie Egas. Luis, Graciela, hun 3 kinderen en hun kat Milly. Volgens de beschrijving zou opa ook in het huis leven, maar ik heb hem nog niet ontwaard. Althans, niet gezien. s' Nachts is het een jewelste van vreemde geluidend, over de vloer schuivende voorwerpen en stil gelach. Wellicht dat opa Egas pas in de nacht zijn kamer uitkomt? Ik heb nog niet de deur van m'n kamer durven open doen om polshoogte te nemen. Voorlopig houd ik het bij oordopjes en een dichte deur.

Het gastgezin
De familie Egas is erg vriendelijk. Luis en Graciela hebben me hartelijk verwelkomd. Ze vertelden dat ze eigenlijk heel het jaar door gasten ontvangen en dat is ook wel te merken. Ze zijn vriendelijk, maar ergens ook professioneel. Ik voel me in hun huis niet echt een onderdeel van de familie, maar eerder een hotel gast.. alsof ik logeer in een bed en breakfast. Om 7.30 staat toast met jam en thee voor me klaar. De rest van de familie is nergens te bekennen. In m'n eentje eet ik elke ochtend m'n ontbijt. Ook s' avonds zie ik de familie niet. Waar zouden ze eten? Eerlijk gezegd had ik meer gehoopt om  samen met de familie te eten, te kletsen, m'n Spaans te oefenen en het idee krijgen hoe het leven in Buenos Aires er echt uitziet. Dat is nu zeker niet het geval. Omdat ik ook niet bepaald goed slaap bij de familie Egas, overweeg ik om aan het einde van de week te bekijken of ik naar een privé appartement kan verhuizen. Eerst nog even afwachten... de 9e komt m'n roommate, een Turkse jongen aan. Wellicht dat dit de dingen veranderd.

Halloween in Buenos Aires
Flashback naar zaterdagavond. Dankzij een vriendin uit Amsterdam, Liza, ben ik in contact gekomen met Charlie. Een Brit die woont en werkt in Buenos Aires. 3 jaar geleden ging hij op reis door Zuid Amerika, en ontmoette daar zijn toenmalige vriendin, een vriendelijke Chileense. Charlie heeft me uitgenodigd op zijn Halloween feest. Omdat ik geen idee heb waar ik een passend costuum in BA kan kopen, houd ik het maar bij het grappige shirt dat ik van mijn collega's heb gehad. De eerste kennismaking met Charlie is eng. Hij ziet eruit als Beetlejuice als hij de deur open doet en me verwelkomt. Wit en zwart gesminkt gezicht, nep dreads, een grote witte hoek en een bijpassend wit pak. Zijn vriendin Geraldine ziet er minstens even indrukwekkend uit. Ik blijk niet de enige te zijn zonder costuum. De mix van mensen maakt het een boeiende avond. Charlie is echt zo'n grappige welbespraakte Brit en de rest van de mensen is ook gewoon erg aardig. Uiteindelijke eindigt de nacht voor een cafe, waar we niet binnenkomen omdat de uitsmijters een Amerikaan in ons gezelschap te dronken vinden. Geraldine gooit al haar overtuigingskwaliteiten in de strijd om de uitsmijters te overtuigen, maar haar aggressieve Halloween outfit helpt niet mee. Uiteindelijk druipen we af naar de volgende bars.. die inmiddels geen mensen meer toe laten. Een suf einde van de avond. Maar toch een heel goed begin van deze trip. Dit smaakt naar meer!

Spaanse les
De Spaanse les is vooral gezellig. Het tempo ligt laag, maar daardoor is het goed te volgen. Hernàn is een leuke leraar. Hij is geinteresseerd in iedereen en zorgt voor een goede sfeer, waarin het niet erg is om fouten te maken. Zijn Engels is niet zo heel goed. 90% van de les spreekt hij Spaans. Ook als hij grammatica uitlegt. Gelukkig is ook dat goed te volgen, doordat hij rustig spreekt en bewust moeilijke woorden vermijd. Ik vermoed dat ik na 3 weken les in ieder geva een redelijk gesprek kan voeren.

Jiu Jitsu
Vanavond ga ik niet naar een Tango les, maar naar een Jiu Jitsu les. Charlie heeft me uitgenodigd. Ik heb nog nooit een vechtsport gedaan en mijn gebrek aan lenigheid is algemeen bekend. Hopelijk overleef ik dit een beetje!

Elke avond is hier wel wat te doen. De school organiseert verschillende activiteiten, maar ook de medeleerlingen zijn altijd wel in voor wat leuks. Voorlopig heb ik het prima naar m'n zin in Buenos Aires! Langzamerhand begin ik al meer na te denken over het vervolg van mijn reis. Ik kijk nu al uit naar Patagonië. Volgende week hoop ik weer een update te kunnen geven. Hasta luego!