Een Goddeloos Geloof

Pater Ernesto
Pater Ernesto kijkt me zonder een spoor van achterdocht of wantrouwen aan wanneer hij me vraagt of ik Katholiek of Protestants ben. Na een eindeloze mislukte zoektocht naar het kantoor van Aerolineas Argentina's in de wijk San Telmo, Buenos Aires, heb ik zijn indrukwekkende mooie kerk gebruikt om even op adem te komen. Op weg naar buiten liep ik deze geestelijke tegen het lijf en vroeg hem in mijn (nog steeds) gebrekkige Spaans of hij wist waar Calle Humberto Primo 310 is. Hij moest lachen. Was het mijn Spaans, of toch de vraag? Hij keek vriendelijk en zonder antwoord te geven op mijn vraag vroeg hij of ik Italiaans was. Verbaasd zei ik dat ik ooit in een lang verleden wat Italiaans gestudeerd had en kennelijk een deel van het accent was blijven hangen. Pater Ernesto werd enthousiast en toen hij hoorde dat ik uit Nederland kwam, werd hij nog enthousiaster. Hij stak gelijk een betoog af over Maxima en ook vertelde hij dat Beatrix deze bewuste kerk bezocht had. Voorzichtig informeerde ik nog maar eens naar het adres. Mijn vraag bleek grappig te zijn omdat dit adres niet bestaat...

Tekend voor Argentinie, dat de grootste vliegmaatschappij op haar website verwijst naar een adres dat simpelweg niet bestaat. Pater Ernesto bleek enorm behulpzaam te zijn. In een beweging die je niet zou verwachten van iemand die toch al wel eind 60 moest zijn, goeide hij een deel van zijn gewaad af en bood aan om met mee te lopen naar het dichtstbijzijnde kantoor van Aerolinas. Dit was 10 minuten lopen. Ontzettend vriendelijk! Onderweg kletsen we over filosofie, zijn liefde voor Frans en de geschiedenis van zijn kerk. Halverwege zei hij opeens iets dat ik verstond als 'Tienes una cara buena'. Goed gezicht, meende ik me te herinneren van mijn Spaanse lessen. Ik begreep niet precies wat hij bedoelde en daarop raakte hij even met beide handen mijn gezicht aan. Vreemd, maar ook bijzonder. Bij het afscheid stelde hij de vraag waarmee ik dit stukje begon: Van welk geloof ben jij eigenlijk Tim? Deze man had me zo goed geholpen dat ik me een beetje lullig voelde. Ik kon niet zeggen dat ik een agnost pur sang was. Dat voelde echt als verraad. In plaats daarvan verraade ik mezelf en zei ik dat ik, evenals bijna alle andere Nederlanders van de 'Angelicaanse kerk' waren (zoals hij dat noemde).

Aerolinas Argentinas
Even een korte klaagzang over dit bedrijf. De reden dat ik hun kantoor zocht, was om na te gaan waarom mijn Creditcard betaling niet geaccepteerd werd. Toen ik dan eindelijk binnen was in hun kantoor, bleek dat buitenlanders niet via hun website kunnen boeken. Buitenlanders hebben namelijk andere tarieven dan Argentijnen. Wij betalen 20% meer! Enigszins gefrustreerd liep ik daarom maar meteen weg. Helaas besefte ik dat ik niet veel andere keuze heb en ga ik zometeen alsnog langs bij hun kantoor om mijn te dure ticket te kopen. Waar gaat mijn vlucht heen? Ik vlieg 29 november van Buenos Aires naar El Calafate. El Calafate ligt in het zuiden van Argentinie, in een gebied dat 'Patagonie' heet (ik weet niet hoe ik een dubbele punt op een e zet op dit toetsenbord...). El Calafate is vooral bekend van de fameuze Gletscher 'Petito Moreno':

 Ik kijk er enorm naar uit om dit wonderlijke stukje natuur te zien!

Que mas? (Wat nog meer)
Afgelopen 2 weken heb ik vooral veel Spaans geleerd, veel nieuwe mensen leren kennen en heel veel leuke kroegjes en barretjes gezien! Charly en zijn vrienden hebben me op sleeptouw genomen door de wijk 'Boca', alwaar we het stadion van Boca Juniors hebben gezien, Tango dansen op straat en de beroemde gekleurde huisjes. Vervolgens hebben we de kilometerslange 'feria' (markt) van San Telmo doorlopen om typisch te eindigen bij een Engelse pub met de naam 'Gibraltar'. Charly en Gera kwamen hier vaker om af en toe even het Britse gevoel te herleven door een flinke pint te bestellen met Fish & Chips. Ik kon deze culinaire move niet volgen en ging voor de uiterst pikante thaise curry.

Charly, Leonie & Ik in La Boca

Afgelopen zaterdag ging ik met Charly, Gera, Leonie & Sheldon naar een van de clubs hier. Gaaf! Op het eerste gezicht heel Europees/Nederlands qua muziek en vibe, maar toch ook weer niet. Na het eerste blokje dance en trance, kwamen er opeens allerlei cumbria, salsa en merengue hits op ons af. Shit, ik had totaal geen idee hoe ik hierop moest dansen. Leonie kan Salsa dansen en gaf me wat tips, maar ik voelde me vrij onhandig zo op de dansvloer ;-). Ook grappig is de manier waarop de mannen hier een dame het hof maken en hoe respectvol dat gaat. In Nederland gaan de mannen of schuren tegen een dame of versierpraatjes houden. Hier vragen ze beleefd of ze met de dames mogen dansen. Toen een jongen dit aan Leonie vroeg en zij hem niet zag zitten, zei ze dat ze met mij was, waarop de jongen zich omdraaide en heel beleefd zijn excuses aan mij aanbod. Geweldig! Ik kon mijn lachen bijna niet inhouden.

Wie wil er niet op de foto met een gekke Nederlander?

 

Spanglish
Ook heb ik afgelopen weken meerdere malen deelgenomen aan een evenement van 'Spanglish'. Dit is een soort speeddaten (met zowel Jongens als meisjes...). De ene deelnemer heeft  Engels als voertaal en de ander Spaans. Je moet eerst 5 minuten Spaans spreken en daarna 5 minuten Engels. Zodat je beide de taal kunt oefenen die je wilt leren. De eerste keer dat ik ging was op dag 4 van m'n Spaanse les. Dat was echt een drama. Ik voelde me totaal ongemakkelijk want kon echt niet zeggen wat ik bedoelde en kwam maar op de proppen met Engelse woorden die ik Spaans probeerde te laten klinken (geen succes). Mijn nieuwe Amerikaanse vriend Tyler moest hard lachen toen ik klaagde over mijn niveau Spaans en gaf aan dat het helpt om eerst 3 glazen wijn te drinken voordat je naar Spanglish gaat. De week erop heb ik daarom op zijn uitnodging eerst een ´previa' (pre-drinks) gedaan bij Tyler en zijn huisgenoten. Ik weet niet of het door de vino kwam of door de extra week Spaans, maar ik zat opeens uitgebreid verhalen in het Spaans te vertellen aan mijn tafelgenoten. Het enige probleem was (en is) dat ik alleen de tegenwoordige tijd beheers in het Spaans. Als ik een anecdote of gebeurtenis vertel, moet dat debiel klinken: 'Gisteren ga ik naar een leuke bar. Daar drink ik... en toen spreek ik met...'. Ehem.

Spaanse lessen
De Spaanse lessen waren de 1e twee weken erg leuk. Deze week is het net even anders. Bijna al m'n klasgenootjes zijn weg. Hierdoor zit ik nu in een andere klas met een andere leraar. Nu heb ik 7 (!) Brazilianen als klasgenoten. De Brasilianen begrijpen vooral heel veel woorden sneller dan ik, omdat het vaak lijkt op het Portugees. Erg moeilijk dus. Ook is de nieuwe lerares niet gelijk een verbetering. Ze spreekt geen Engels bijvoorbeeld. Toen ze een synoniem voor kip moest uitleggen aan mij, ging ze met haar arme op en neer slaan als een vogel en 'Tok tok tok tok' zeggen. Ehem?}

De leuke lesgroep van de eerste twee weken:

Mijn Spaans is na 2,5 week redelijk. Ik kan simpele gesprekken voeren en begrijp het meeste van de dingen die mensen tegen me zeggen. Alleen als ze erg snel praten raak ik de draad echt kwijt. Maar dat heb ik in Nederland soms ook al! Ook maak ik nog wat grappige foutjes soms...

Zo was ik met een groepje mensen in het park, waaronder een paar mensen met Spaans als moedertaal. Er vloog weer een zwerm vogels voorbij en ik wilde zeggen: 'God, veel vogels hier'. In plaats van 'pájaros' zei ik 'pájeros', wat niet vogel, maar 'zelfbevrediging' of 'rukker' betekent. Het behoeft geen uitleg dat de Spaanstaligen niet meer bijkwamen van het lachen.

Ook kan ik het woord voor 'haar' niet onthouden. Uit m'n hoofd is het Spaanse woord 'Ceballo', maar ik blijf elke keer maar 'caballo' zeggen. Toen ik tegen een meisje uit m'n klas zei dat er iets in haar haar zat, keek de leraar me aan alsof ik een grove belediging had gemaakt. In plaats van haar, zei ik dus: 'Er zit iets in je paard'.

Wie ben ik in het Spaans:

Sao Paulo
Excuses voor mijn antichronoligische vertelwijze. Ik spring nu weer vooruit naar komende vrijdag. Vrijdag vlieg ik onverwacht en ongepland voor 5 dagen naar Brazilie. Eline had al lang lang geleden een kaartje gekocht voor de Formule 1 race, maar moest helaas eerder uit Zuid-Amerika vertrekken. Ze bood daarop aan het kaartje kosteloos aan mij te geven. Ontzettend lief en ontzettend bedankt Eline! Deze kans wilde ik eerst laten liggen omdat het een dure trip is, die ik niet had ingecalculeerd. Maar na het aandringen van Eline en er nog eens over na te denken heb ik de knoop doorgehakt. Ik ga gewoon! Bam, hoppa, hatseflats! Zulk soort kansen krijg je immers waarschijnlijk nooit meer. Ik heb gelijk contact gezocht met Anderson, een bekende van tafeltennis. Mijn geluk werd nog groter toen hij een extra appartement bleek over te hebben omdat hij net verhuisd is. Ik mag hier gratis 5 nachten in slapen. Dank Anderson! Vervolgens bleek een andere vriendin, Liza, weer ontzettend veel mensen te kennen in Sao Paulo waar ze mee in  contact gebracht heeft. Deze vrolijke Brasilenas hebben aangeboden om me op sleeptouw te nemen. Super cool!

Onverwacht dus 1 van de hoogtepunten van mijn reis nu al. De Formule race in Sao Paulo. De laatste race van het seizoen, waar het kampioenschap beslist wordt tussen Vettel en Alonso. Ook is het de aller, allerlaatste race van Schumacher. Een goede mix voor een geweldige zondag. Nu ik dit typ, besef ik dat dit nog maar 4 dagen duurt. Ik kan het haast niet bevatten.

Het gastgezin
Na 3 weken Buenos Aires is het tijd om de balans op te maken. Geweldige stad, veel leuke mensen leren kennen, veel gezien en vooral genoten. Nooit haast, nooit stress, nooit gevaar. Nouja, toen ik afgelopen zaterdag in de middag naar de metro liep 's middags, begon een man tegen me te praten. Omdat hij beetje vaag was en raar negeerde ik hem en liep ik snel door. Waarop hij begon te schreeuwen van een afstandje. Ik ving iets op dat klonk op puta. Snel liep ik door toen ik opeens naast me een doffe klap hoorde. Had die eikel gewoon een flinke steen mijn kant op gegooid. Ik draaide me boos om, maar hij was al weg. Held op sokken?

Maar goed, naast de chille tijd die ik hiier nu beleefd heb is er wel een minpuntje. In mijn vorige blog schreef ik er al over: het gastgezin. Na 3 weken heb ik nog steeds geen contact met ze. Gabriela, de moeder, is de enige die wel eens uit zichzelf tegen me praat. Uiteindelijk blijkt dan dat ze vaak iets van me nodig heeft. Zo moest ik vorig weekend van kamers verwisselen. Ze begint het gesprek dan sociaal over hoe het met me is en hoe de Spaanse les gaat, maar uiteindelijk blijkt er dan dus een reden te zijn. De andere mensen gaan hun eigen gang en zijn zelden thuis. Nouja, ik dacht dus dat er altijd een werkster thuis was die in de middag soapseries aan het kijken was. Eergisteren kwam ik erachter dat zij niet de werkster is, maar de oma (de opa bestaat dus kennelijk niet (meer)). Ik probeerde nog een praatje te houden over haar soapserie die ze keek van de week, maar daar kwam niet veel respons op.

Mijn nieuwe kamer is iets kleiner:

 

Nog stommer vond ik het toen een Amerikaans stel aankwam. 's Avonds kwam ik thuis, rond een uur of 10, zitten de Amerikanen met heel de familie gezellig aan het avondeten. Que pasa?

Wat dat betreft ben ik blij dat ik hier vrijdag weg ga en dat ik komende tijd in een socialere, hostel, omgeving ga zitten.

Hasta luego!
 

P.S. Er staan ondertussen veel foto's op mijn blog. Neem een kijkje!