Leuk, leuker, leukst

El Chaltén
Terwijl ik de berg voor de 20e keer vervloekte en mijn lichaam mij dwong opnieuw te pauzeren, hoorde ik achter me snel een groep mensen naderen. Toen hun stemmen duidelijker werden besloot ik dat het op Hebreeuws leek. Moeiteloos liepen ze omhoog, met voorop iemand die een paar boxen aan zijn backpack gehangen had waaruit luide beats klonken. Jaloers keek ik hoe snel zij omhoog gingen en moest wel een beetje lachen om hun militaire manier van lopen. Het leek wel een soldatenmars. De volgende avond zou een Duitse jongen mij uitleggen wat hier de reden van was. 

Omhoog, omhoog en.. omhoog!

Sommige stukken waren ook besneeuwd, maar gelukkig goed te begaan

Ik vervolgde de weg en na 10 minuten vroeg ik me af of ik dit leuk vond, of dat ik dit leuk wilde vinden. Totaal ongepland was ik van El Calafate (daar vertel ik zo over), naar het mini dorpje El Chaltén gegaan. El Chaltén heeft niet meer dan 1000 inwoners en bestaat uit 15 straten. Het dorpje is pas in 1985 gesticht, om de claim op de grens met Chili te verstevigen. Nu is El Chaltén het mekka geworden voor backpackers die lange wandeltochten willen maken door de Patagonische bergen. Gelijk vanuit het dorp vertrekken verschillende tochten, die goed zijn aangegeven met bordjes en doorgaans ook goed begaanbaar zijn. 

In El Calafate had ik op aanraden van andere backpackers toch maar stevige wandelschoenen gekocht en oh wat was ik er blij mee. Ondanks de lange tocht (25 km in totaal), had ik nog nergens last van. Toen ik eindelijk de top bereikte wist ik dat ik het niet alleen leuk wilde vinden, maar het simpelweg geweldig vond. Het uitzicht was zo fenomenaal, dat ik een uur alleen gezeten en gekeken heb. Tegenover me rees in de verte de berg Fitzy Roy, 3400 meter hoog. Hoewel ik slechts op 1500 meter hoog zat, leek het alsof Fitz Roy niet ver en hoog was. De moeite die je moet doen om dit te halen, geeft je een extra fijn gevoel. 

Boven op de Loma de Pliengue, 1500 meter hoog, uitkijkend op Fitz Roy en Cerro Torre

De volgende de avond in het hostel vertelde een Duitse backpacker mij dat hij eerder in Ushaia in een hostel had gezeten waar alleen Israeliërs zaten. Zelfs het personeel van het hostel sprak Hebreeuws. Kennelijk is het een traditie voor Israeliërs om na hun verplichte diensttijd in het leger (3 jaar voor jongens!) op reis te gaan naar Zuid Amerika. In El Chaltén kwam ik dan ook meer Israeliërs tegen dan Europeanen. Het verklaarde ook meteen waarom zij al marcherend de berg opliepen!

De volgende dag was het opnieuw geweldig weer en besloot ik weer een lange hike te doen. Deze hike was een stuk makkelijker, tot de laatste berg. Met veel pauzes en een zeer langzaam tempo lukte het me ook deze te beklimmen. Aan het einde van de hike kon ik opnieuw Fitz Roy zien, maar dan van dichtbij. Misschien nog wel indrukwekkender:

Voor El Chaltén

Enkele dagen hiervoor was ik vanuit Sao Paulo aangekomen in het toeristische stadje El Calafate. El Calafate was echt het begin van mijn reis. Althans, Buenos Aires was het begin, maar vanaf El Calafate ging ik echt door Argentinië trekken. El Calafate was op het eerste gezicht een enorme teleurstelling. Het is een lelijke stad, met een paar asfalt wegen. Voornamelijk zanderige weggetjes met troosteloze huizen. De enige mensen die je op straat ziet zijn toeristen met grote rugzakken en soms te korte broeken. Alle winkels zijn ultra toeristisch en de prijzen zijn veel hoger dan in Buenos Aires. Kortom, niet wat ik ervan verwacht had.

El Calafate, een van de mooiere stukjes

Gelukkig verandere mijn humeur toen ik de volgende dag naar de Petito Moreno ging, de beroemdste Gletsjer van Argentinië. Niet omdat hij het grootste is, maar wel omdat hij goed bereikbaar, zichtbaar en beklimbaar is. Dat laatste ging ik dan ook doen. Hiervoor moest flink in de buidel worden getast, maar het was het absoluut waard. Dit was echt een geweldige dag. Met de bus werden we 's ochtends vroeg opgehaald van het Hostel, waarna we afgeleverd werden op het viewpoint recht tegenover de Gletsjer. Je moet je inbeelden dat de Gletsjer vanaf de waterlijn 50 meter hoog is. In het echt voelt dat erg imposant. 

Zo ziet dat er dus uit

Na anderhalf uur werden we met een boot naar de oever naast de Gletsjer gebracht, om vanaf daar onze tocht naar de Gletsjer te beginnen. 

Op de boot naar de Gletsjer

Op de boot ontmoette ik Mikhaela en Adina, twee Roemeense artsen, die in Amerika wonen en werkten. Mikhaela wilde alleen foto's van me nemen als ik af en toe een gekke pose deed.. vandaar bovenstaande foto (en ook mijn Facebook profiel foto ;)). 

Door het bos wandelend gingen we richting de gletsjer. Om op de gletsjer te kunnen lopen kregen we 'kramp ons' onder onze schoenen gebonden. Ijzeren onderbindsels met scherpe punten, zodat je stijl omhoog het ijs op kunt lopen. Eigenwijs als ik was, had ik nog geen bergschoenen gekocht. Daar stond ik dan met mijn zwarte Hugo Boss schoenen. De gidsen konden hun lachen niet inhouden en ook enkele goed voorbereide hikers keken enigszins meesmuilend naar mijn spijkerbroek en nette schoenen (die na deze toch overigens nooit meer netjes wilden worden). Gelukkig was het net te doen en bleven mijn kramp ons min of meer vast zitten aan mijn schoenen. 

De tocht over het ijs was indrukwekkend. Op sommige stukken had ik echt het gevoel dat ik op een andere planeet aan het lopen was. Vreemde blauwe kleren (waar het ijs dikker is) en rare vormen. We eindigden de dag met een verwarmende whisky met vers ijs van de gletsjer. Deze hele dag was absoluut een van de hoogtepunten van de reis tot nu toe.

Gids Alejandro laat even zien hoe gemakkelijk hij omhoog klimt

Mijn acteerskills zijn nog voor verbetering vatbaar

De tocht werd afgesloten met whisky en gletsjer ijs

Verder heb ik een El Calafate het gletsjer museum bezocht, leuk gesocialized in een super goed hostel (America del Sur, aanrader als je ooit in El Calafate bent) en genoten van het natuurreservaat Laguna Nimez, waar Flamingo's te zien zijn. 

De exotische vogels in Zuid-Amerika zijn absoluut niet schuw

Sao Paulo
Dit was tot nu toe absoluut de beste week van mijn reis. Wat een 5 dagen waren dit! Het begon al in Buenos Aires, toen ik met mijn Braziliaanse vriend Anderson afgesproken had dat ik in zijn lege appartement kon blijven. Hij stond er ook op om mijn op te halen van het vliegveld... om 4 uur 's nachts! Super aardig. Vooral dankzij Anderson heb ik hier echt vijf super dagen beleefd. 

Nadat hij mij opgehaald had van het vliegveld en afgezet had in 'mijn' appartement (65 m2, helaas geen warme douche, maar dat kon de pret niet drukken), liet hij mij achter om even bij te komen. De volgende middag werd ik opgehaald door Anderson en zijn vrouw Katia en werd ik heel de stad doorgereden om mijn Formule 1 kaartje op te halen. Vervolgens gingen we naar een restaurant, Fogo de Chau. Dit is een 'all you can eat' restaurant, maar dan wel met echt goed eten. Je krijgt een kaartje van een koe, verdeeld in 24 delen. Elk deel van de koe wordt anders bereid en smaakt ook echt compleet anders. Sommige delen waren zo intens lekker, dat ik maar bleef eten. Ik dacht dat mijn maag zou ontploffen toen we weggingen. We aten daar om 2 uur, maar tot het ontbijt de volgende ochtend kon ik niets meer eten!

De fameuze koe, in 24 delen en Anderson en Katia

Hierna nam Anderson en zijn vriend Paolo me mee op sleeptouw door Sao Paulo. Ze lieten me verschillende leuke wijkjes zien, waaronder Villa Madelana, waar een papegaai voor 2 reais een voorspellende boodschap voor mij uitkoos:

In dezelfde wijk zag ik ook zo goed het verschil met Argentinië. De Brazilianen zijn echt anders. Ze zijn extraverter, lachen meer en zijn een stuk meer open dan de Argentijnen. De Argentijnen zijn wat Europeser. In Villa Madelena, deze wijk dus, zag ik bijvoorbeeld een vuilnis man die de samba aan het dansen was terwijl hij zijn werk aan het doen was. Langzaam maar zeker werd ik een beetje verliefd op dit land. En dan had ik Rio nog niet eens gezien, wat door iedereen als nog veel gaver wordt beschouwd!

De lange dag werd besloten in een hippe Tapas bar:

De volgende dag was de dag waarvoor ik naar Sao Paulo gekomen was. FORMULE 1. Binnen no time was ik met de shuttle service op het circuit en ging ik op zoek naar een plekje op de tribune. Er zijn geen vaste zitplaatsen, dus het is een kwestie van een plekje veroveren. Bovenaan, vlak bij de bocht die ik wilde zien zag ik een paar vrije plekjes. Snel liep ik omhoog en toen ik er bijna was sprong een wilde Braziliaan voor m'n neus die in snel ratelend Portugees een aantal vragen op me afvuurde. Toen ik in het Spaans antwoordde dat ik hem niet begreep vroeg hij waar ik vandaan kwam, in een mengeling van Spaans en Portugees... De naam Amsterdam deed zijn ogen glimmen en hij zei: 'Als je mariujana (hoe spel je dat?) hebt, regel ik de beste zitplek voor je!' 

Staan wij dan alleen daarom bekend? Ik droop af en wilde weglopen toen een oudere Braziliaanse man mij bij m'n schouder pakte en me naar een prima plekje dirigeerde. Midden tussen de locals zou ik deze race beleven, super! 

Ik en de aardige Brazilianen op de tribune

De paar uur wachten voordat de race begon, vlogen voorbij. De Brazilianen zijn gemiddeld genomen prettig gestoord. Vele extravagant uitgedoste mannen maakten een show op de tribune. Alom werd er gedold, geplaagd en gelachen. Als er weer eens een te oude man met te knappe te jonge vrouw voorbij liep ging ik heel de tribune gezamelijk '  teveel geld, teveel geld!' scanderen. Dat konden de golddiggers niet zo waarderen, wat het natuurlijk nog leuker maakte.

De race was alles wat ik ervan verwachtte en hoopte. Mede door het wisselende weer werd een race die de kranten een dag later beschreven als één van de meest dramatische races ooit. Het klinkt misschien overdreven, maar ik was heel even intens gelukkig. 

De volgende dagen in Sao Paulo bracht ik overdag alleen door, wandelend door de stad, musea bezoekend, chillend in het Ibirupuera park. Een ander hoogtepunt voor mij was het bezoek van het graf van Ayrton Senna, de beste formule 1 coureur ooit. Daarnaast ook een zeer charismatische en enigmatische man. Anderson had me vooraf afgeraden om zijn graf te bezoeken, omdat het met openbaar vervoer in Sao Paulo bijna niet te bereiken was. Challenge accepted dacht ik... met metro en trein kwam ik vrij dichtbij volgens mijn kaart en ik besloot op advies van een local te gaan lopen ipv de taxi te gebruiken. Dom! Afstanden in SP zijn groot en zo ook nu. Ik liep en liep en liep en kwam maar niet dichterbij. Toen ik opnieuw de weg vroeg, werd ik al lopend over de zijberm  van de snelweg gestuurd. Het kortste, volgens deze man. Het voelde alsof Senna vanuit zijn graf het zo moeilijk en gevaarlijk mogelijk wilde maken om hem te bereiken. 

Hier liep ik, terwijl vrachtauto's met 80 kilometer per uur mij op een meter passeerden 

Eenmaal bij de begraafplaats aangekomen verwonderde ik me over de graven. Er waren geen grafzerken, maar alleen identieke kleine naamplaatjes die vlak op de grond lagen. Ik zag boven op de heuvel enkele versieringen en dacht dat dit het graf van Senna moest zijn. Om daar te komen moest ik letterlijk over de graven van andere mensen heen lopen. Dat voelde een beetje onrespectvol. De terreinknecht verzekerde me dat dit prima was en om dit te bevestigen sprong hij lachend een paar keer op en neer op het graf. Raar dacht ik bij mijzelf. Het graf was bescheiden, op de cadeau's van bezoekers na. Ik was de enige bezoeker deze namiddag en liet een oranje gerbera (tulpen hadden ze niet) achter op het graf. Achteraf hoop ik dat de zonnebloem oranje was, want op de foto lijkt hij meer rood.

Het graf van Senna

De oranje gerbera

 

Op zondagavond na, toen ik uitgeteld in bed (nouja, de bank in het appartement) lag, kwam Anderson mij elke avond ophalen, of spraken we af in de stad om wat te gaan drinken. Ik heb zoveel lekkere Caiprinha's geproefd, bereid met fruitsoorten die je niet ziet in Europa, dat ik me afvroeg waarom wij dit niet zo lekker kunnen maken in Nederland. 

Anderson, Paolo en ik

 

Paolo, vriendinnen van Anderson en ik, aan de Caipirinha's

De lifestyle en de mensen in Brazilië... ja, dat is het echt. Ook al speelt het grootste gedeelte van mijn trip zich af in Argentinië, 1 ding weet ik zeker, ik wil zo snel mogelijk terug naar Brazilië en meer zien van dit land en de mensen!

Een paar mini anecdotes en een kleine blunder
Gesprek in het hostel met een Amerikaans meisje:
'Where are you from?'
-'Hmm, it's next tot England, next to Germany and above Belgium'
'Ahh, oh shit I forgot the name of that country!'
-'Allright, I'll tell you, it's called The Netherlands, or 'Holland', as some people prefer'
'Oh yeah, right, that's part of Denmark!
-'Uh, no'.

Gesprek in een ander hostel, met een jong Australisch stelletje
'So, did you enjoy the food in Buenos Aires as well?' 
- 'Now, that's a funny story!'
'Haha okay, I'm getting curious now, tell me'
- 'My uncle who lives there has a maid who cooks for him'
'Okay, so, what's the story now then about this maid'
- 'Uh, this is the story.'

Waarop ik maar vriendelijk knikte en verder ging met mijn afwas. 

Slippers kopen vlak voordat je vlucht vertrekt in een slecht verlichte tax-free shop en dan in het eerstvolgende hostel erachter komen dat je roze havana's gekocht heb. Ik doe ze alleen onder de douche aan en durf ze niet echt aan als ik door het hostel loop. Fail! :). 

Hopelijk was dit verhaal niet te lang en te uitgebreid... er is zoveel gebeurd afgelopen drie weken dat het moeilijk is alles kort te beschrijven. Ik ben overigens nu in Bariloche en ga proberen zo snel mogelijk naar Bolivia (veel goedkoper) te reizen, aangezien mijn stapel met eurobiljetten rap kleiner wordt. Argentinië is duur. Een fles cola in de supermarkt in El Chaltén kost bijvoorbeeld bijna 5 euro! Dit land is afgelopen 6 jaar voor sommige dingen bij 2 tot 3 keer zo duur geworden. Dat had ik niet verwacht en dit zorgt er ook voor dat ik wellicht iets eerder naar huis moet gaan. Desalniettemin ga ik proberen nog zo goedkoop mogelijk te genieten hier! :)