Tot ziens Argentinië, hoi Bolivia!

Bariloche

Vooraf was ik erg benieuwd naar Bariloche. Dit is immers niet voor niets de stad die Willem-Alexander en Maxima uitkiezen om jaarlijks te gaan skiën in de Hollandse zomer. Helaas werd Bariloche de grootste deceptie tot nu toe van mijn reis. Het was ook de eerste keer dat ik het even echt niet naar m´n zin had en misschien wel liever thuis had willen zijn.

Het hostel in Bariloche was verzorgd, schoon en goed georganiseerd. Maar er hing totaal geen sociale vibe. Iedereen ging ik vrij individueel door het leven in het Hostel. Omdat ik niet echt nieuwe mensen leerde kennen, het drie dagen regende en de stad Bariloche een commerciële harrewar is van Chocolade winkels en reisbureaus, besloot ik twee dagen eerder dan gepland te vertrekken.

Op één van de regenachtige dagen heb ik een mountainbike gehuurd en een rondje van ongeveer 30 km gefietst door de heuvels vlak bij Bariloche. Dat was wel gaaf, ondanks de kou en regen!

Mendoza

Na Bariloche besloot ik in één keer door te reizen naar Mendoza, dé wijnstad van Argentinië. Dit bleek een uitstekende keuze te zijn. Het Hostel was het tegenovergestelde van het Hostel in Bariloche. Met goed weer (300 dagen zon in Mendoza) was het heerlijk vertoeven in de patio van Hostel Independencia. Elke avond van 7 tot 8 was het een uurtje gratis lokale wijn drinken, waardoor het makkelijk was nieuwe mensen te leren kennen. Uiteindelijk heb ik het hier echt geweldig naar m´n zin gehad. Heel veel leuke mensen leren kennen en vooral veel leuke activiteiten ondernomen. Een kleine greep uit de activiteiten:

Raften
De rivier, ik geloof dat hij ´potrello´ heet, komt uit de bergen vlak bij Mendoza. Het water is erg schoon, maar bevat super veel zand, waardoor het er op de foto´s ranzig uit ziet. De rivier stond vrij hoog, waardoor er wel spannende stukken inzaten. De andere boot verloor zelfs halverwege alle passagiers, inclusief de gids! Wij hadden het iets beter, hoewel 3 mensen uit de boot vielen toen onze gids een gewaagde route wilde nemen. Dit heb ik overigens op film, maar hier in Bolivia werkt het internet langzamer dan een 56k modem.

Wine & Bikes
Nog leuker was de wijnproef toer op de fiets. Simpel, maar briljant concept. Zet een aantal mensen op een fiets en fiets de leukste lokale bodega´s (wijn bedrijven) af. Met Lexi, Jakobo en Lewis had ik een heerlijke middag. 30 Graden, heerlijke lokale wijnen geproeft van verschillende bodega´s en een lunch die niet mistaan had in één van de luxere restaurants van Amsterdam. Bij de lunch kregen we nog eens drie volle glazen wijn, waardoor we na de lunch eigenlijk alle drie behoorlijk aangeschoten waren. De laatste toer door het wijnbedrijf werd voorzien van vele slechte grappen, wat de gids van dat bedrijf (niet onze privé gids, die had ons immers dronken gevoerd), niet zo kon waarderen. Ik kan overigens iedereen aanraden om eens een ´Malbec´ rode wijn te kopen. Dat is de wijn die in Mendoza geproduceerd wordt. Echt ontzettend lekker en goedkoper dan vergelijkbare alternatieven!

Op de fiets voor het begin van de toer

Dit was één van de kleinste bodega´s. Carlito (rest van z´n naam helaas vergeten..) doet bijna alles zelf en heeft verschillende internationale prijzen gewonnen met zijn Malbec en andere wijnen.

Horseback riding
Balthasar en ik kregen welgeteld vijf minuten om elkaar te leren kennen. Hoe kon dat ooit genoeg zijn vroeg ik me af. Ik had nog nooit op een paard gezeten en kreeg gelijk het grootste paard. Dit paard was volgens onze gids Alejandro het rustigste paard. Na een paar tips (teugels naar links, is naar links, teugels aantrekken is stoppen) mochten we een rondje rijden op het paard alvorens we echt vertrokken. Wat voelde dat vreemd! Baltasar ging vooral z´n eigen gang en volgde de andere paarden. Ik had niet echt het idee dat ik hem kon besturen. Zo hoog van de grond voelde ik me op dat moment nog niet heel veilig.

Wat andere mensen gaven me de tip om wat hardhandiger te zijn (dat vond ik eerst zielig) en dat bleek te werken. Je moet het paard echt even laten weten wie de baas is. Claire, een franse dame, was vanaf het begin te lief voor haar paard. Haar paard ging dan ook te pas en te onpas pauzeren om gras langs te weg te eten. Wat Claire ook deed, het paard bleef rustig grazen. Uiteindelijk moest ze zelfs met de gids van paard wisselen omdat we gewoon niet verder konden. Mijn paard had ik inmiddels enigszins onder controle. Ik begon dit paardrijden zelfs wel leuk te vinden! Even met je hielen het paard de sporen geven en daar ga je! Dat gaat overigens best hard! We reden voor ruim 2 uur naar een mooi uitzichtpunt. De avond werd geëindigd met een typische asado (barbecue), voorzien van bekende hits door gitaarspelende Alejandro. Alle vrouwen smolten als was toen Alejandro met z´n gevoelige stem enkele lokale liedjes zong. Shit dacht ik, ik moet ook gitaar leren spelen. Zo in de middle of nowhere, met een heldere hemel die de sterren helder liet uitkomen en het gitaarspel, was het echt een unieke ervaring.

Claire en Sonia, die ik tijdens het paardrijden had leren kennen, bleken net als ik ook naar Salta te gaan, precies op dezelfde dag en ook nog eens in dezelfde bus. Toeval, maar wel gezellig! Door dit leuke toeval zou ik na Mendoza gelijk weer een meesterlijke trip hebben.

Balthasar en ik. Heel erg comfortabel zat ik er nog niet op.

Onderweg naar het uitkijkpunt

Alejandro die vrouwenharten aan het veroveren is

Roadtrip!

In de bus naar Salta, in het noorden van Argentinië, kwam ik Claire en Sonia dus weer tegen. Zij hadden het plan om een auto te huren in Salta voor enkele dagen om daar de omgeving te verkennen. Omdat je rondom Salta heel veel leuke kleine stadjes en bijzondere landschappen hebt, leek me dat een erg leuk idee. Zij zouden nog contact zoeken met twee anderen, zodat we met z´n vijven goedkoop een auto konden huren. Mijn verbazing was dan ook wel een beetje groot toen de andere medereizigers ook dames bleken te zijn. Ik met vijf meiden vijf dagen op pad, zou ik dat wel overleven? ;).

Uiteindelijk was het vooral erg gezellig. Claire is prettig gestoord en zorgde voor onverwachte grappige situaties. Sonia heeft een Spaanse moeder, Portugese vader en is in Frankrijk opgegroeid. Meteen werd zij gebombardeerd tot woordvoerster van onze gezelschap. Martina is een Bulgaarse, die al 7 jaar in de VS woont en Doumitra is weer een Roemeense Amerikaanse, die naar Frankrijk verhuisd is. Een gemixt maar super gezellig gezelschap!

De eerste blunder was aan mij toe te schrijven. Bij het controleren van de auto viel mij op dat onze Volkswagen Golf een ´l´ miste bij het woord ´Golf´ achterop. Er stond dus ´Gol´. In de auto vroeg ik of Sonia dat gemeld had bij het verhuurbedrijf, zodat wij niet voor de kosten zouden opdraaien van de missende letter. Sonia begon te lachen en zei dat deze auto geen Golf, maar een ´Gol´ was. Ik dacht dat ze een grapje maakte en zei dat dat natuurlijk niet kan. Een Golf is een Golf nietwaar? Ze pakte de papieren van de auto erbij en verrekt... De Golf heet echt ´Gol´ in Argentinië!

Vanuit Salta vertrokken we naar Cafayate, de andere grote wijnstad in Argentinië. Hier produceren ze vooral witte wijn, met lokale druiven. Ik geloof dat deze druivensoort ´Tannat´ heet. Iets minder spectaculair dan de Malbec´s uit Mendoza.

Onze ´Gol´

Onderweg naar Cafayate kwamen we allerlei bijzondere locaties tegen, die goed werden aangegeven door borden. Zo was er een natuurlijk amfitheater met een perfecte acoustiek.

Geen betere plek om de acoustiek van vechtfilms te testen

Lama´s waren ook van de partij. Deze dieren worden hier in Noord Argentinië ook veel gegeten. Lekker! Smaakt een beetje als rund, misschien iets minder mals.

 

In Cafayate ging ik voor de tweede keer deze trip langs verschillende Bodega´s om wijn te proeven. De wijn maakte minder indruk deze keer en ook de klantvriendelijk in Cafayate was wat minder. Hoe hoger noordelijker je komt, hoe minder vriendelijk de mensen zijn leek het.

Eerste avond in een hostel in Cafayate, gezellig!



De volgende dag ging we op zoek naar de watervallen vlakbij Cafayate. Makkelijk te vinden volgens een medereiziger in het hostel. Niet dus! Er was totaal geen pad en het volgen van de rivier was bijna onmogelijk af en toe. Toen we bijna terug wilden gaan kwamen we een local tegen die als gids werkt en voor een klein bedrag de route laat zien en je helpt met moeilijkere stukjes klimmen. Dat bleek onze redding te zijn. Sebastián bracht ons naar alle drie de watervallen en liet me zelfs zien dat je van één van de hoge rotsen kon afspringen. Na even twijfelen besloot ik m´n angst te overwinnen en gewoon te springen (met dank aan een herinnering aan Ino en Kimberley die vorige zomer van een ziek hoge brug in Bosnië in een rivier sprongen).

Onderweg naar de waterval, Sonia met Claire daarachter


Trots op mezelf na m´n duik in het water van de ´hoge´ rots. Hier zijn trouwens actie foto´s van, maar die staan op Claire´s camera.



De waterval

Na Cafayate gingen we verder naar Cachi, wat één van de leukste stadjes tot nu toe was. Eindelijk een pittoresk Argentijns stadje. De meeste steden in Argentinië die ik gezien heb zijn of vrij nieuw, of vrij sfeerloos (op Buenos Aires na natuurlijk). Cachi was een super klein stadje, met veel colonniale architectuur. Hier hadden we het ook erg naar ons zin.

De kerk in Cachi. Toen ik één van de nonnen vroeg hoe oud de kerk was, keek ze opzij naar het bordje waarop stond dat de kerk in 1963 gerenoveerd was. De kerk komt uit 1963 zei ze. Het leek me beter om hier niet op in te gaan

 

Alle steden hier liggen erg hoog. Dat voelt enigszins gek, want is gewoon erg warm en er is nergens sneeuw te zien. Toch waren wij even hoog als sommige skigebieden in Europa. Cachi ligt bijvoorbeeld op 2200 meter. Van Cachi gingen we weer naar het noorden, waar we uiteindelijk het hoogste punt van meer dan 4000 meter bereikten.

Dit stukje snelweg ligt op ongeveer 3500 meter hoogte. Onze ´Gol´ had merkbaar meer moeite met de ijle lucht


Pas op voor overstekende lama´s langs de snelweg!

Uiteindelijk bereikten we hostel ´Loki´, waar de eerste nacht altijd gratis is. Mooi meegenomen dat wij maar 1 nacht bleven. Dit was een echt party hostel, waar alles erop gericht is om mensen zo lang mogelijk te laten blijven en zoveel mogelijk te laten drinken. Omdat wij allemaal moe waren na weer een lange dag gingen we vroeg naar bed, maar niet nadat we gechilld hadden aan het zwembad.

Van Loki gingen we verder naar de zoutvlaktes in Argentinië, minder indrukwekkend dan die in Bolivia (naar het schijnt), maar alsnog bijzonder om te zien.

Op weg naar de zoutvlaktes beleefden we nog een spannend moment. Vele wegen hier zijn onverhard. Wij reden bijvoorbeeld naar de zoutvlaktes ongeveer 130 km over wegen met zand, rotsen, stenen, putten en dikke plassen. Claire had er flink de vaart in en zag een onverwachte greppel niet aankomen. Met ongeveer 60 vlogen we over de greppel heen. De Gol stuiterde, Sonia knalde met haar hoofd tegen het dak en de auto slingerde eventjes voordat Claire hem weer onder controle had. Iedereen was even stil en begon daarna keihard te lachen. Jezus, dat was even schrikken!

Omdat Claire ook geschrokken was, reed ze bij de eerstvolgende grote plas iets te langzaam.. en jouhoor, we zaten vast! Als enige man nam ik maar mijn verantwoordelijkheid en besloot de auto los te duwen terwijl Claire gas gaf. Gelukkig kreeg ik nog wat hulp en kwamen we los. Doumitra viel op weg naar de auto terug vol op haar kont in de modder en kwam niet bij haar om haar eigen stommiteit.

Kerstavond brachten we door in Purmamarca, een pittoresk stadje boven Salta. Het weer was klote, maar dat had ook wel weer z´n charme. Deed het me toch nog enigszins denken aan thuis.

Regen, onweer en harde wind, het begin van onze kerstavond:

 

Toen het weer opknapte gingen we op zoek naar een restaurant. We hadden geluk, er was welgeteld één restaurant open in dit stadje. Samen met alle locals genoten we van een lekker kerstdiner. De band speelde muziek die specifiek is voor deze regio en de locals lieten ons zien hoe je hierop danste. Ik waagde me, zelfs na enkele wijntjes, maar niet aan.

Van Purmamarca gingen we via enkele andere stadjes de volgende dag naar Jujuy, waar we 1 nacht bleven. De dames gingen terug naar Salta en ik besloot mijn reis naar Bolivia via Jujuy voort te zetten.

Jujuy

 

Het was wel een gek gevoel toen ik opeens weer alleen was. Bijna 6 dagen lang had ik 24 uur per dag mensen om me heen gehad en geen moment alleen gehad. Toen ze vertrokken voelde ik me heel even weer echt alleen. Niemand om tegen aan te lullen als je iets bijzonders ziet of ergens aan denkt. Na een dagje had ik het alleen-reizen-ritme weer te pakken. Je ontmoet hier constant nieuwe mensen, waarvan je sommige mensen misschien 5 minuten spreekt en andere een paar dagen. Dat is echt een onderdeel van de leukheid van het reizen!

De volgende dag nam ik de bus naar La Quiaca, een Argentijns grensstadje. Samen met een Duitse jongen wilden de grens oversteken. Het was zo vaag geregeld daar... eerst kwam een Argentijnse soldaat ons paspoort ophalen terwijl we in de superlange rij stonden. Na een half uur kregen we het paspoort terug met een stempel van de Argentijnse douane. Mooi, maar waarom stonden we dan nog in de rij dachten we? We stapten uit de rij en gingen op weg naar de Boliviaanse grensovergang om daar de stempel voor Bolivia te halen. Alleen... er was geen Boliviaanse grensovergang. Opeens waren we 200 meter in Bolivia zonder een stempel. Heel even waren we illegaal in het land en niemand hield ons tegen. We moesten hard lachen toen we dat beseften en haalden onze stempel alsnog in de rij, waar kennelijk ook de Boliviaanse grenspost zat.

Net over de grens, ´illegaal´ in Bolivia.

Sucre
Toen ik de grens overliep besefte ik me opeens dat ik niet meer terug zou komen in Argentinië deze reis. Daar had ik eigenlijk nog niet bij stil gestaan. Jammer, maar ook mooi om weer verder te gaan en een heel andere cultuur te zien. Want dat is Bolivia zeker! Ik ben inmiddels in de Sucre, formeel nog hoofdstad van Bolivia, hoewel La Paz dat eigenlijk in alle opzichten is. Hier ga ik Oud en Nieuw vieren in een super gezellig hostel met een leuk clubje mensen. In Bolivia zijn al enkele leuke en spannende dingen gebeurt. Meer daarover in mijn volgende blog....(voel je de cliffhanger? ;)).

Vanuit Sucre wens ik iedereen die dit leest een geweldig Oud en Nieuw en een ongeëevenaard 2013 toe!

P.s. veel meer foto´s zijn te vinden onder het tabje ´foto´s!