De gevaarlijkste afdaling, de zwaarste beklimming en de grootste blunder

De dodelijkste weg ter wereld: Deathroad.
Ergens in de 20e eeuw bedacht de Boliviaanse regering dat er een weg nodig was van La Paz naar Coroico, een stadje op zo´n 50 kilometer van La Paz. De vallei van Coroico was bezaaid met coca plantages, toen al een belangrijk (export) product van Bolivia. Omdat er alleen maar onherbergzame bergen waren, was een normale weg niet echt mogelijk. De nutteloze Paraguayaanse krijgsgevangen hadden eindelijk een nut; zij werden gedwongen een weg te maken in de ontzettend stijle hellingen van de bergen. Deze weg groeide later uit tot één van de beroemdste en beruchtste wegen van de wereld.

Door het complete gebrek van een vangrail, de ontzettend smalle weg (soms net genoeg voor 1 auto), de vele blinde bochten, de scherpe hellingen en de afgronden tot 400 meter diep, werd dit de dodelijkste weg ter wereld. Gemiddeld verdwenen er 26 auto´s per jaar in het ravijn.

In 2006 werd een veilige nieuwe weg geopend en werd de deathroad meer een attractie voor thrillseekende toeristen, zoals ik. Hoewel het redelijk veilig is, zijn er sinds 1998 toch 18 mensen verongelukt met de afdaling. Spannend. Wat kon ik verwachten?

We mochten eerst even wennen aan de superdeluxe geveerde mountainbike op een afdaling op het asfalt, waarna het feest kon beginnen. De deathroad is vrij stijl. Zonder te trappen ga je al sneller harder dan fijn voelt. En dan opeens, een bocht, met een godvergeten diep ravijn aan de buitenkant. Rem je hard en doe je rustig aan, of kijk je hoe hard je durft? Voor mij vloog de gids met een noodgang door de bocht. Ik haalde diep adem en besloot hem te volgen. Vlak voor de bocht nam de overlingsreflex het over. Ik kneep vrij hard in de remmen en kwam akelijk dicht bij de afgrond terecht. Allemachtig, dit was spannend, eng en geweldig tegelijk!

Bij elke bocht lag de afgrond op de loer

Durf jij?


Onze groep

Uiteindelijk kreeg ik steeds meer vertrouwen in de fiets, mezelf en de berg. Steeds sneller en gemakkelijker ging het. Achter me was er één klein ongelukje, toen één van de jongens de bocht uitvloog - gelukkig aan de veilige kant. Hij belande in de greppel en had alleen wat schrammen.

Het ongeasfalteerde gedeelte van de deathroad is 40 km lang. Deze spectaculaire afdaling duurde dan ook meer dan 2 uur, met voldoende stops en uitleg van de gids, een daredevil uit Canada. Mijn grootste bijna crash ontstond toen ik een onverwachte boomstronk (midden in de bocht, wtf?) niet kon ontwijken en er vol overheen reed. Ik kon net mijn balans bewaren en bleef hangend en wurgend op de been. Dit was echt een geweldige dag. Met gemak de spannendste activiteit tot nu toe. Ongelofelijk eigenlijk dat er maar zo weinig toeristen het ravijn in rijden!

De chauffeur besloot op de terugweg via de oude weg, de Deathroad terug te gaan. Hoewel dit misschien nog wel enger was als zelf de weg affietsen, viel ik al vrij snel in slaap. Moe!

Halverwege werd ik ineens wakker toen de busstopte. Ik zat rech tegenover de zij ingang en de chauffeur en gids besloten een grap met me uit te halen. Ze stopen op het smalste stukje van de deathroad, waar de bus op 20 centimeter van de afgrond stond. De gids maakte de deur open en schudde me zacht wakker. Ik deed mijn ogen open en zag dit:

Gelukkig duurde het even voordat ik besefte wat ik zag, anders had ik vast als een klein meisje lopen gillen in de bus!

De zwaarste beklimming en de grootste blunder
Nadat ik een dagje was bijgekomen van het fietsen besloot ik voor iets nog uitdagender te gaan. Ik ging de Huayna Potosí beklimmen, een berg vlakbij La Paz. De top van de berg ligt op 6088 meter, een bizarre hoogte. Omdat de beklimming zelf niet heel technisch is, kunnen beginners deze klim ook maken met behulp van een gids.

Zuurstof is schaars op deze hoogte. Ik was al gewaarschuwd door Jan Willem en Gudrun dat dit een behoorlijk pittige beklimming was (zij hebben hem een jaar of 5 geleden al gedaan). En dan waren zij nog behoorlijk fit van hun fietstocht. Ik had inmiddels 9 weken meer niets gedaan aan sport. Ging ik dit redden? Vooraf nam ik me voor om, indien nodig, door de pijngrens heen te gaan. Dat is een gemakkelijk voornemen als je je goed voelt en nog vol energie zit. Hoe moeilijk het is om je grens te verleggen als je je ziek, zwak, misselijk en totaal gebroken voelt, wist ik 3 dagen later.

Dag 1 was eenvoudig. Eerst even acclimatiseren op het basecamp van 4700 meter.

In de middag ging ik samen met mijn gids Eulogio wat klimtechnieken oefenen


De hoogte was dodelijk. Na het beklimmen van deze ijsmuur was ik kapot. Alsof ik net een uur had hardgelopen, terwijl het niet meer was dan een inspanning van 5 minuten.

Ik had wel het geluk dat ik geen last had van hoogteziekte zoals zoveel anderen. Veel mensen krijgen last van zware hoofdpijn en futloosheid. Ik had alleen wat last van m´n maag, die bij elke inspanning het idee gaf dat ik moest gaan overgeven.

Na een redelijke 1e nacht gingen we met volle bepakking (alle klimspullen etc) naar het tweede kamp, highcamp. Deze beklimming van 500 meter voerde ons nog niet door de sneeuw, maar door een rotsachtige pad waarbij je constant je balans moest vinden met de zware backpack op je rug. Dit was het makkelijkste gedeelte van de beklimming. Dag 3 zou het echt pittig worden. Maar... ik ging hier al dood. Ik had zoveel pauzes nodig dat ik echt bang werd voor de volgende dag.

Het knusse highcamp. Boven is de slaapzaal, waar die nacht ongeveer 12 mensen sliepen.

 

Ik besloot een videoverslag van mijn tocht te maken. Helaas moet je hier wel even voor klikken:
Het eerste verslag. 5 minuten na het bereiken van het highcamp was ik nog steeds kapot.
http://www.youtube.com/watch?v=vgfUgULwXuw

6 uur later voelde ik me beter en zag ik het al wat positiever in
http://www.youtube.com/watch?v=UC0JL4MNY-0

Dag 3 was net begonnen, het was 1 uur ´s nachts en we vertrokken voor onze beklimming. De sneeuw is steviger in de nacht. Na ruim een uur lopen was ik nog fris en enthousiast
http://www.youtube.com/watch?v=0rxdSHUniXQ

Een kleine impressie van hoe de klim ging. Veel lopen, altijd omhoog en nooit een moment rust. Gelukkig waren er maar 1 of 2 stukken waarbij we echt technisch omhoog moesten.
http://www.youtube.com/watch?v=S_xw-0paNSQ

Op 5700 meter zag ik het echt niet meer zitten. Alles deed pijn. Ik wilde alleen maar uitrusten. Elke stap voelde je, overal. Een pauze gaf me voor 10 stappen energie, daarna wilde ik weer uitrusten. Maar ik moest door.
http://www.youtube.com/watch?v=7ZZhyTSegy4

Op dat moment voelde ik me zo godvergeten naar de klote, dat ik geen kracht meer had om m´n iphone te pakken en iets te zeggen. Ik plofte neer en wachte totdat Eulogio echt niet langer wachten kon en verder wilde.

Het stuk van 5700 meter naar de top was de hel. Echt, ik heb nog nooit zoveel afgezien. Ik probeerde me af te sluiten en de pijn en vermoeidheid te negeren, maar dat lukte gewoon niet. Wel 20 keer stond ik op het punt om tegen Eulogio te zeggen ´kom, we gaan terug, ik red het niet´. Elke keer weerhield iets me om dat ook echt te doen. Ik kon toch niet thuiskomen met het verhaal dat ik het niet gehaald had? Mijn redding kwam diep in de nacht. Eigenlijk de ochtend. De zon kwam op. En met de opkomst van de zon konden we eindelijk de top zien.

De geest is altijd het zwakste deel van het pakket. Met deze kleine psychologische boost voelde ik dat ik door kon gaan. Ik zag de top, maar hoe ver nog? We waren op 5900 meter en de twee fransen die gelijk met mij opgingen begonnen meer afstand te nemen. Elke 30 meter klimmen stopte ik om op adem te komen. Eulogio bood aan om via het veiligheidstouw omhoog te trekken. Verdomme nee! Als ik de top wilde halen, wilde ik hem zelf halen. Met een slakkegang kwamen we bij het laatste stuk. Nog 30 minuten. Je kon het pad naar de top al zien. Erg smal, heel erg smal.

minder dan een meter wijd, met aan de ene kant een ravijn van een kilometer diep

Bijna kruipend gingen we omhoog. Eulogio werd ongeduldig. Ik voelde dat hij me zwak vond. Ik was het met hem eens. De top was binnen handbereik, waarom kon ik niet in 1 ruk doorgaan. Ik murmerde in het spaans dingen over hoe mooi het hier al was. Eulogio was onverbiddelijk, eerst naar de top. Dan mag je rusten.

Op 30 meter van de voelde ik dat ik er was. Ik wilde doorgaan, in 1 keer, maar er was gewoon geen zuurstof meer. Ik plofte weer neer en voelde me zwak. Ik ging de top halen, maar was ik trots op de manier waarop?

Na de állerlaatste pauze kroop ik bijna omhoog. Elke stap werd gevolgd door een pauze van seconden. De laatste tien meter duurde misschien wel 10 minuten. Maar het was onvermijdelijk, ik ging het halen!! Ongetraind, kapot, meer dood dan levend, maar ik stond op het dak van de wereld, uitkijkend op de zon die langzaam opkwam, uitkijkend op het wolkendek, dat we al klimmend overstegen waren.

Dit gevoel... het was onbeschrijflijk. Alle vermoeidheid, alle pijn, alles was in één klap weg. Ik voelde me euforisch en schreeuwde alle mogelijke verwensingen tegen de berg. ¨I got you motherfucker!!´.

Eerst nog even op adem komen...


.. Maar daarna voelde ik me al snel de koning van de wereld

Mijn euforie nam de overhand. Ik wilde dat geweldige gevoel delen en haalde voor de laatste keer mijn iPhone tevoorschijn. Of het kwam door de kou op de top, of mijn intelligentie.. tjah, dat weet ik eigenlijk wel. Als je een filmpje maakt en je wilt dat er ook geluid bij zit, is er precies 1 plek op je iPhone waar je hem niet vast moet houden. In mijn euforische intelligentie vond ik precies dat plekje. En zo kwam het dat ik het blijste filmpje van mijn leven ongeveer anderhalve minuut in de camera sta te schreeuwen en praten zonder geluid. Held!

Liplezer gezocht voor reconstructie!
http://www.youtube.com/watch?v=IyF3SRUn-08

Hoewel er grotendeels geen geluid is, denk ik dat de blijdschap en euforie zelfs zonder woorden goed te zien is. Wat een moment. Ik ben er nog vol van :).

Op de terugweg hadden we wat meer tijd voor mooie plaatjes.

Een paar honderd meter boven de wolken


De grilligheid der vormen

 

Jeeptour naar de zoutvlakte van Uyuni

Vanaf het stadje Uyuni vertrok onze 4x4 Toyota voor een toer van 4 dagen, met als eindpunt de bijzondere zoutvlakte van Uyuni. Samen met het Duitse stel Christoph een Magda en de Nederlandse Janneke had ik een heerlijke vier dagen. Maria, onze kok die ook in de jeep meereisde, maakte het lekkerste eten van heel mijn reis. En dat vier dagen lang! Om 4 uur ´s nachts stond zij op om voor ons het ontbij te maken en het middageten alvast te koken. Geweldig.

De toer voerde ons van westernachtige zandlandschappen, naar gekleurde meren, geheimzinnige verlaten incadorpen tot actieve borrelende (en stinkende) geisers op 5000 meter hoogte. De toer eindigde op de zoutvlaktes, alwaar we erachter kwamen dat perspectief foto´s maken niet zo makkelijk is (toch Janneke? ;)).

Omdat foto´s meer zeggen dan woorden een kleine impressie (meer foto´s bij de foto sectie)

Meet Froi(lan). Leeftijd ergens midden in de dertig. Hobby: het poetsen van zijn 4x4 Toyota, ongeacht tijdstip of locatie. Eigenschappen: maakt in 4 dagen tijd 1 grapje en lacht hoogstens 3 keer.

Niet voor niets is dit het gebied waar Butch Cassidy en The Sundance Kid naartoe vluchten eind 19e eeuw. In 1908 werden beide heren in deze omgeving gedood in een vuurgevecht

De eerste nacht sliepen we in een superklein dorpje, misschien 60 inwoners. Ik daagde de lokale jeugd uit voor een voetbalpartijtje. Dat wilden ze wel, mits we om een fles cola zouden spelen. Deal! Op 4200 meter gingen wij dood na 2 sprintjes en verloren we 2x met 3-1. De jongens waren trots als een pauw op hun overwinningscadeau.

Dit verlaten dorpje had een geheimzinnige vibe. Ooit bewoond door Inca´s, later door de Spanjaarden, maar nu stil, doods en leeg. Op wat schuchtere dieren na.

Genieten van het lekkere weer

Het gekleurde meer, lago colorado. Van ver kon je de kleuren beter zien.

Zelfs ik vind mezelf hier lichtelijk scary.

Janneke bij de geisers op 5 km hoogte. Tot 95 graden kunnen ze hun stoom afblaven volgens Froi. Het stonk vooral vond ik. Zwavel!

Een ander meer, Lago Honda, waarin vele Flamenco´s zich voedden met algen

Froi mocht ook even zijn pleziertje hebben

Sommige rotsen lijken toch echt op gezichten

Isla de Pescado, een geheimzinnig eiland midden in de zoutvlaktes. Inca´s voerden hier religieuze rituelen uit

 

De zoutvlakte, enigszins onwerkelijk

 

Terwijl iedereen los ging op het uurtje perspectief foto´s maken, bleven wij met z´n 4en onhandig aanklooien. Het hielp niet dat Magda haar knie geblesseerd had met een grote sprong voor een foto, waardoor Janneke en ik alles met z´n 2en moeten doen. De beste foto´s staan op haar camera helaas.

De toer eindigede op het treinkerkhof van Uyuni, waar ik mijn kracht wilde meten met een stuk staal.